Weer thuis en toch ook niet

Afgelopen zondag begon het afscheid nemen van alle vrijwilligers, mijn huisgenoten en niet te vergeten de mensen in het kamp. Wat was het moeilijk om weg te gaan uit deze omgeving die voor een maand mijn thuis was.

Maandagochtend ben ik vertrokken en halverwege de middag veilig aangekomen in Nederland. Mijn hoofd was echter nog niet geland, iedere vezel in mijn lijf wilde terug naar Lesbos. Na lang en goed nadenken heb ik besloten dat dat ook is wat ik ga doen. Volgende week zal ik nog in Nederland zijn, op een evangelisatiekamp in Kerkrade (vandaar dat ik ook terug naar Nederland "moest"), maar de week erna vertrek ik weer naar Lesbos om daar nog ongeveer een maand te gaan helpen. Er is een groot tekort aan vrijwilligers en de situatie in het kamp is heftig (https://www.rtlnieuws.nl/nieuws/laatste-videos-nieuws/rellen-in-opvanglocatie-griekenland-dit-is-geen-veilige-plek. ).

Ik kon niet leven met het vooruitzicht van zoveel vrije weken in Nederland, terwijl ik weet hoe de situatie daar is en hoe hard de hulp nodig is. Via facebook hoorde ik dat er vannacht een boot in de zee is gekapseisd (http://aa.com.tr/en/turkey/7-refugees-dead-as-boat-capsizes-off-turkish-coast/871175), bijna iedere dag komen er nieuwe mensen aan in Moria en er zijn haast te weinig mensen om het werk in het kamp te kunnen doen. Ik kon niet leven met het vooruitzicht van zoveel vrije weken in Nederland, terwijl ik weet hoe de situatie daar is en hoe hard de hulp nodig is.

Hartverscheurende omstandigheden

Alweer de laatste week van mijn verblijf hier in Lesbos is aangebroken. De afgelopen week zijn er veel dingen gebeurd. Men is bezig geweest met het afbreken van ons oude, verbrande info, we hebben een tijdelijk nieuw info gekregen, er zijn een hoop tenten geplaatst op de plaats waar de schaduwtent stond en er zijn ontzettend veel nieuwe mensen in het kamp aangekomen.

Vorige week ben ik steeds betrokken geweest bij de New Arrivals, de mensen die nieuw in het kamp aankomen. Op een aantal dagen hadden we achter elkaar steeds bijna 100 nieuwe mensen, gisteren kwamen er ook weer meer dan 80 mensen aan. De taak aan ons is dan om hun allemaal een pakketje kleding, een rugtasje met hygiëneproducten en een slaapzak te geven. Het probleem van iedere dag zoveel New Arrivals is dat het kamp ontzettend snel vol raakt. Mannen, maar soms ook gezinnen moeten daardoor op straat slapen. Er zijn niet genoeg matrassen voor op de bedden in de ISOboxen, laat staan dat er genoeg matjes zijn om de mensen op straat op te kunnen laten slapen. De politie staat ons niet toe meer dekens uit te delen (waarom, dat weet eigenlijk niemand), dus de mensen slapen in mensonterende omstandigheden. Doordat de mensen verspreid door het kamp slapen, is er onduidelijkheid over waar zij hun eten kunnen halen, waardoor ze soms ook niet eens te eten krijgen.

Een ander gevolg van zoveel nieuwe mensen is dat er ook niet genoeg kleding voor alle New Arrivals is en ook zijn er niet genoeg schoenen voor iedereen. Twee dagen voor het vuur hadden we juist een hoop schoenen vanuit onze opslag buiten het kamp naar onze opslag bij het kantoor gebracht. Al die schoenen zijn allemaal verbrand, wat dus een tekort aan schoenen heeft opgeleverd. Mensen zijn tijdens hun reis naar Lesbos soms hun schoenen verloren en komen gerust op blote voeten in het kamp aan. Ondanks dat we proberen de New Arrivalstent iedere dag schoon te maken is het er vies, met name in de toiletten en op blote voeten in die onhygienische omstandigheden rondlopen is voor niemands gezondheid goed.

Ik vind het geweldig, maar tegelijkertijd ook hartverscheurend om met deze New Arrivals te werken. Ze hebben een hachelijke reis achter de rug, hun vaak door oorlog verscheurd land achter zich gelaten, op zoek naar een beter bestaan en komen dan in Moria terecht. Als ze pech hebben missen ze het ontbijt in het kamp en daarmee ook het moment waarop iedereen zijn fles water krijgt. Gisteren had ik avonddienst in het kamp en alle New Arrivals kwamen ´s middags pas in het kamp aan, dus we hadden geen water voor ze. Gelukkig bleken er nog wat flessen water over te zijn die we hebben kunnen uitdelen. Het is geweldig om deze mensen te kunnen helpen, maar tegelijkertijd is het ook zo moeilijk omdat we de mensen niet kunnen bieden wat ze nodig hebben. Ik haat het om om geld te vragen, maar toch ga ik dat doen. De nood in het kamp is zo ontzettend groot, een deel van de middelen die we hadden om mensen te helpen zijn verbrand en wat over is is gewoon niet genoeg. Als je het overweegt om wat aan EuroRelief te geven, stuur me dan alsjeblieft een berichtje, dan kan ik je meer vertellen en bankgegevens geven. Ik zal ervoor zorgen dat het geld op de goede plaats terecht komt. Wat iedereen sowieso kan doen en wat ook ontzettend nodig is, is gebed. Een paar minuten nadat ik deze blog was geplaatst kregen we te horen dat er weer een protest in het kamp is. De spanning loopt iedere dag op en er lijkt geen oplossing te komen. Bid alsjeblieft voor veiligheid, rust en een oplossing, bid voor degenen die vechten maar ook voor de kinderen, gezinnen en alleenstaanden. Bid voor Moria

Heftige dagen

De laatste twee dagen zijn ontzettend hectisch geweest. Gisteren is er een gevecht uitgebroken en is ons kantoortje met alle bezittingen van EuroRelief afgebrand en een grote schaduwplaats waar mensen tijdelijk in verbleven in brand gestoken. Hoe en wat er precies is gebeurd en of ons kantoor met opzet is afgebrand weten we (nog) niet zeker. Ik was zelf in een lager deel van het kamp toen het gevecht uitbrak. Wel was duidelijk dat het een ernstige zaak was, alle vrijwilligers van EuroRelief werden geevacueerd en ook andere NGO's evacueerden hun vrijwilligers.

In de schaduwplaats, een grote vrij toegankelijke tent die vanbinnen met schuim geisoleerd was, verbleven mensen die een paar dagen tot een week eerder in het kamp waren aangekomen. Zij verbleven eerst in de New Arrivalstent, maar omdat er 73 nieuwe mensen kwamen, moesten zij plaatsmaken voor de nieuwe mensen en werden ze naar de schaduwplaats gebracht. Al die mensen zijn nu bijna al hun spullen kwijt, en dat terwijl ze hier nog maar net waren. Ze ontvluchtten hun land, op zoek naar een veilige plaats en dan gebeurt er zoiets. Het was hartverscheurend om hen vandaag te zien, terneergeslagen en boos. Vannacht hebben ze bij die 73 andere mensen in de New Arrivalstent geslapen.

Vandaag was weer een hectische dag. Gelukkig hadden we een soort kantine van een andere organisatie die we mochten gebruiken als uitvalsbasis en ons tijdelijke nieuwe kantoortje. Een deel van de vrijwilligers is bij ons oude kantoor gaan opruimen. Ik heb meegeholpen om half afgebrande spullen met een van de busjes het kamp uit te brengen. Van het kantoor is haast niets meer over. Op de grond, tussen de metalen constructie liggen verbrande en gesmolten spullen. Bijna alle vrijwilligers hebben hun spullen altijd in het kantoortje liggen, dus veel mensen waren al hun bezittingen (sommigen zelfs hun paspoort) kwijt, zo ook een paar van mijn huisgenoten. Naast ons kantoortje hadden we een computer- en een naairuimte, maar ook daarvan is niets meer over. Als klap op vuurpijl zijn er vandaag ook nog eens 99 nieuwe mensen in het kamp gebracht. Omdat er totaal geen plaats voor deze mensen in het kamp was en omdat de New Arrivalstent nog vol zat met de mensen van gisteren en de mensen vanuit de schaduwplaats, zijn er een hoop gezinnen naar een ander kamp in de buurt gebracht. Alle mensen die nog in de New Arrivalstent verbleven moesten eruit en werden ondergebracht onder twee overkappingen, en een deel van deze mensen zal vannacht ook daar moeten slapen. Toen ze uit de tent waren moesten we high speed de tent schoonmaken voor de nieuwe mensen. Net als gisteren, kwamen deze mensen waarschijnlijk recht vanuit de bootjes, want net als gisteren zag ik een kind met het zwemvest nog om. Het is zo bizar om te bedenken dat dit hun nieuwe voorlopige thuis is. Ze zijn hun eigen land ontvlucht, maken de bizarre tocht over het water om vervolgens in een kamp geplaatst te worden. Daar zijn ze compleet afhankelijk van anderen. Ze moeten luisteren naar de politie die hun vertelt waar ze heen moeten, ze zijn van ons afhankelijk wat betreft hygieneproducten, kleding en schoenen en ze kunnen niet kiezen wat ze eten en wanneer ze willen eten.

De komende dagen gaan druk en lang worden, het opbouwen zal veel tijd gaan kosten en het huisvesten van de mensen is een tijdsintensieve activiteit. Ik was in de chaos gisteren mijn telefoon verloren, maar gelukkig heb ik die weer terug. Er zijn verder, voor zover we weten, geen ernstige gewonden gevallen. Het is erg bijzonder om te merken dat we met zoveel christenen zijn, iedereen draagt zorg voor elkaar, geeft om elkaar, bidt voor elkaar en voor het kamp. Jullie gebed voor ons als vrijwilligers, de coordinatoren, de mensen in het kamp, de vechters maar ook de kinderen die ontzettend angstig zijn geweest gisteren, is hard nodig!

4th of July, Molyvos en het leven hier

Vandaag weer een update over het leven hier in het zonovergoten Lesbos. De laatste dagen was er een hittegolf waardoor het echt ontzettend warm was. Overdag was het meer dan 40 graden en 's avonds koelde het af naar ongeveer 30. Dat betekent een hoop water drinken en zoveel mogelijk uit de zon blijven. Vandaag is het gelukkig minder warm en was het in het kamp goed uit te houden. Omdat het 4 juli is hadden we een Amerikaanse 4th of July party. Op een soort strand met palmbomen hadden we een barbecue, terwijl het heel hard waaide en als toetje heerlijke taarten. Natuurlijk werd de avond afgesloten met vuurwerk.

Gisteren had ik een dag vrij en een huisgenootje ook. Samen met 2 andere meiden hebben we een autootje gehuurd en zijn we naar de andere kant van het eiland gereden. Lesbos klinkt alsof het Texel is, maar het is echt een ontzettend groot eiland en het uitzicht tijdens de rit was prachtig. Het plaatsje waar we heengingen heet Molyvos en daar in de buurt is een "Lifejacket Graveyard", letterlijk een zwemvestenbegraafplaats. Het bestond uit een aantal megagrote hopen zwemvesten die daar gebracht zijn omdat er langs de kust waar de bootjes aankomen te veel lagen. Er lagen ook rubberboten, anti-onderkoelingsfolie, kleding en dekens tussen. Het was zo bizar om te bedenken dat al die zwemvesten ooit door iemand zijn gedragen die met een bootje de oversteek heeft gewaagd. Het zien van kleine zwemvesten en zwembandjes deed me denken aan de kinderen die in het kamp zijn. Ook zij hebben eens in zo'n bootje gezeten en de levensgevaarlijke tocht gemaakt. Helaas mag ik in het kamp geen foto´s maken, maar bij de Lifejacket Graveyard natuurlijk wel, deze foto´s kan je hier zien: http://debaro.reismee.nl/fotos/2409173/lifejacket-graveyard/

Zondagochtend ben ik samen met een aantal huisgenootjes naar een kerk tussen Mytlilini en het kamp geweest waar bijna alle vrijwilligers van Eurorelief en ook christenen die in in het kamp wonen heengaan. Het was heel bijzonder om zo een te zijn met alle mensen uit zoveel landen en met zoveel verschillende achtergronden en verhalen. Ik heb ervan genoten!

´s Avonds had ik dienst in het kamp en heb ik een poort bewaakt waar gezinnen achter wonen. Alleen mensen met een bepaalde kaart mochten naar binnen en omdat het avond werd, koelde het af en kwam het kamp tot leven. De kinderen kwamen naar buiten, de mensen gaan buiten koffiedrinken, praten, voetballen en wandelen. Er waren zoveel kinderen en ondanks dat je ze niet verstaat is het zo geweldig om ze om me heen te hebben. Ik heb 8 uur bij die poort doorgebracht maar ik heb zo erg genoten!

Het leven hier in ons appartementje is ook echt geweldig. Momenteel heb ik 5 huisgenootjes, 1 ander Nederlands meisje, 1 uit Engeland, 2 uit de USA en eentje origineel uit Mexico. Met elkaar hebben we het ontzettend gezellig. We hebben vaak tegelijk dienst en dan rijden we met elkaar in een busje naar het kamp, terwijl we halverwege nog 2 andere meiden uit de USA ophalen. We hebben ontzettend veel lol met elkaar en het voelt sinds de eerste dag dat ik hier al als thuis.

De eerste dagen

Vandaag was het zo ver, mijn eerste keer in het kamp. Terwijl ik dit typ heb ik net mijn avondeten op en hang ik op de bank in het appartement waar ik de komende maand samen met een aantal andere meiden woon. Zij komen bijna allemaal uit de VS en de eerste paar uur dat ik hier was verstond ik maar de helft van wat ze zeiden omdat het zo snel ging. Gelukkig gaat dat nu al beter :)

Dinsdagavond ben ik door Martha en Anna, de twee andere Nederlanders hier, op het vliegveld opgehaald. Dat vliegveld is trouwens op maar 2 manieren te vergelijken met Schiphol, je kunt er met het vliegtuig vertrekken en je kunt er met het vliegtuig aankomen. Het is echt zo ontzettend klein, voor ik het wist was ik al bij de uitgang. Op mijn bagage heb ik alleen moeten wachten omdat ik het net op de band zag verdwijnen toen ik bij de band aankwam. Martha en Anna brachten me naar het appartement en gisteren heb ik een dagje kunnen bijkomen. Ik had na mijn aankomst hier een mapje gekregen met allemaal informatie en daarin stond dat ik als eerst geld moest pinnen en dan boodschappen moest doen. Uiteraard volgde ik die instructies braaf op en alles ging goed totdat ik bijna weer terug bij mijn appartement was. In het mapje met alle info zat ook een kaartje van de omgeving en volgens het kaartje was ik bijna thuis. Dat was ik ook, maar blijkbaar had ik niet goed opgelet hoe de deur naar het appartement eruit zag, want ik ben er gewoon langs gelopen zonder dat ik het doorhad. Vervolgens liep ik een rondje en toen ik weer met mijn kaart aan het kijken was waar mijn huis zich nu bevond ("Ik weet zeker dat ik echt heel dichtbij ben"), kwamen 2 huisgenootjes naar buiten. En jahoor, ik was er echt heel dichtbij.

Vanmorgen om half 8 kwam Anna mij en een huisgenootje ophalen om naar het kamp te gaan. We pikten onderweg nog wat andere mensen op en we reden de heuvels in. Opeens was het kamp daar, midden in de natuur staat er opeens een grote muur met prikkeldraad. In het laagste gedeelte van het kamp, vlakbij de poort, wonen de vrouwen en kinderen. Op de hogere gedeeltes, het kamp ligt op een heuvel, wonen de mannen. De dag begon met een briefing bij het kantoortje van EuroRelief en daarna kreeg ik samen met een andere nieuweling een training met onder andere een rondleiding. Toen al, dat was rond 10 uur, was de zon ontzettend warm.

Na de training kreeg ik een taak bij "Info". Eerst moest ik helpen met mensen die een kopie of printje van iets wilden. Het fijnste daaraan was dat het binnen was en er was een ventilator, prima uit te houden dus. Verder moesten ik en een ander meisje vragen van mensen bij het poortje voor het kantoor van EuroRelief beantwoorden. Veel mensen wilden een afspraak maken om nieuwe kleding te halen. Hiervoor moesten we hun papieren inleveren bij degene die de afspraken maakt en als de afspraak in de computer was gemaakt moesten we de papieren weer teruggeven. Er kwamen ook mensen met allerlei andere vragen, dat komt doordat EuroRelief bijna alles regelt. Er zijn 24/7 mensen van ons aanwezig, terwijl dat bij bijna alle andere organisaties in het kamp niet het geval is. Gelukkig waren er in het kantoortje tolken dus als er een spraakverwarring was kwamen we er meestal met hun hulp wel uit.

´s Middags werd ik naar het lagere gedeelte gestuurd om iemand af te lossen. Dat bleek een taak te zijn die ontzettend uitputtend was. Niet omdat het zo hard werken was, maar omdat het er zo ontzettend warm was en het niet veel voorstelde. Ik moest wacht houden bij een poort waarachter 10 huisjes voor Afrikaanse alleenstaande vrouwen waren. Iedereen die erin wilde moest een toegangspasje hebben. Ik kon gelukkig in de schaduw zitten, maar alsnog was het bloedheet. Ik wist dat van tevoren niet, dus ik had mijn tas niet meegenomen, mijn zonnebril had ik dus niet, gelukkig had ik wel een fles water. Na een kwartiertje hield ik het niet meer uit en heb ik iemand gevraagd om me even te vervangen en ben ik mijn tas, met zonnebril! gaan halen. Ik ben nog nooit zo blij met dat ding geweest! De rest van de middag heb ik daar gezeten. Op een gegeven moment kwam er een jongetje van een jaar of 3 naar me toe die bij me op schoot wilde zitten en met me wilde spelen. Dat was best een bijzondere ervaring, hij sprak letterlijk 2 woorden Engels en verder Arabisch. Terwijl ik met hem speelde (hij wilde graag in de WalkieTalkie praten, met mijn keycord spelen en mijn bril op) realiseerde ik me dat dat kleine, kwetsbare kindje ook in zo´n gevaarlijke boot naar het eiland is gekomen. ´s Morgens was me verteld dat de kans erg klein is dat ik zelf boten zal zien aankomen, maar toen het in dit jongetje zo dichtbij kwam realiseerde ik me opeens de echte ernst van de situatie. Toen het einde van mijn shift bijna daar was, was ik ontzettend blij dat ik naar huis kon. Ik was zo ontzettend moe dat mijn hersens niet goed meer in het Engels konden communiceren. Gelukkig werden we thuisgebracht en daar ben ik op een stoel in slaap gevallen. Geweldig was dat :)

Morgen zal ik een avondshift hebben, vanaf 4 uur. Hopelijk is de hitte dan minder erg en gelukkig heb ik dan dus de ochtend en middag vrij om uit te rusten.

Het is bijna zover

Wat zijn de laatste weken snel voorbij gegaan. Vorige week was ik nog druk met de bruiloft van mijn broer en nu ben ik alweer mijn laatste avondje thuis. Vandaag ben ik bezig geweest met mijn koffer inpakken en heb ik de laatste dingen gekocht. Van een koffer van 31 kg zwaar ("Ach, dit kan vast ook wel mee") moest ik terug naar een koffer van 23 kg zwaar ("Hmm, laat ik het toch maar thuislaten dan") en dat is gelukt!

De weersverwachtingen voor Lesbos zijn vakantiewaardig, maar toch heb ik mijn koffer vol lange broeken zitten. Het beeld van Westerse vrouwen dat veel mensen in het kamp hebben is afkomstig uit Amerikaanse films en dat beeld willen we graag NIET bevestigen. Gelukkig zijn het luchtige broeken die het me hopelijk niet te warm gaan maken. Ook is me gevraagd of ik tafeltennisballetjes wilde meenemen, daarnaast heb ik spullen, kleurboeken en stiften, mee voor de vrouwendagen die iedere zaterdag worden georganiseerd.

Morgen vertrek ik rond 11 uur uit Yerseke, mijn ouders brengen me dan naar Brussel waar om kwart voor 4 mijn vliegtuig naar Wenen vertrekt. Daar heb ik een uur overstaptijd voor mijn vlucht naar Mytilene, het vliegveld op Lesbos. Martha, een Nederlandse vriendin die er al een langere tijd zit en er nog lang zal blijven komt me daar ophalen, als alles volgens planning gaat zal ik rond 21.30u (lokale tijd, dat is 1 uur later dan Nederland) landen.

Zenuwachtig ben ik nog niet echt, maar ik denk dat dat morgenochtend nog wel komt. Wel heb ik heel veel zin in mijn reis. Gisteren is er in de gemeente van mijn ouders voorbede voor me gedaan en na de dienst kwam een oudere man naar me toe die me vertelde dat de God uit Psalm 121 altijd mee zal gaan, ook het onbekende avontuur in.

"De Heer is je wachter, je schaduw aan je rechterhand (...) De Heer behoedt je voor alle kwaad, Hij waakt over je leven. De Heer houdt de wacht over je gaan en je komen, van nu tot in eeuwigheid."

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Over 2 weken vertrek ik voor bijna een maand naar Lesbos. Daar zal ik vrijwilligerswerk gaan doen in het vluchtelingenkamp Moria, dat doe ik met de organisatie EuroRelief (eurorelief.net). Op deze blog zal ik af en toe wat met jullie delen over wat ik allemaal meemaak.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Leuk dat je op de hoogte wilt blijven van wat ik meemaak en laat gerust een reactie achter!

Groetjes,

Debora