Wow, er zijn al bijna 2 maanden voorbij gegaan sinds mijn eerste blog vanaf Curaçao. Wat is er een hoop gebeurd in de tussentijd. In deze blog dan eindelijk weer een update!

Sinds begin december werk ik niet meer op de groep, maar heb ik taken die vanuit het kantoor uitvoer. 3 kinderen die bij Encelia wonen vallen nu onder mijn verantwoordelijkheid en dat betekent dat ik alles moet regelen rondom hun zorg. Binnenkort zal ik voor de kinderen een schoolobservatie inplannen om te kijken hoe het met hen op school gaat. Ook voer ik met 2 van de 3 kinderen iedere week een gesprek om te monitoren hoe het bij hen thuis gaat en wat ze in het weekend thuis hebben gedaan. Daarnaast moet ik contact onderhouden met bijvoorbeeld hun psycholoog of ga ik mee naar een intake voor externe behandeling, plan ik huisartsafspraken in vanwege bedplassen en probeer ik samen met de orthopedagoog ouders te motiveren om me te werken in de behandeling van hun kind. Voor een van de kinderen heb ik vorige week een beloningskaart geintroduceerd die iedere dag met haar behandeld moet worden. Er staan 4 doelen op en iedere dag wordt gekeken of ze aan die doelen heeft gewerkt en als dat zo is krijgt ze bij die doelen een sticker. Ze is erg enthousiast en kies vol overgave de grootste Frozen-stickers uit.

Een van de 3 kinderen is een meisje van 10 jaar oud dat sinds een maand bij Encelia woont. Haar thuissituatie wordt getekend door armoede. Ze woont met haar halve familie een een bouwvallig huis en de weinige slaapkamers worden met veel familieleden gedeeld. Het is een complexe familie, die weinig Nederlands spreekt en verstaat en waar ook sprake is van een laag verstandelijk niveau. Communiceren en afspraken maken is dus een grote uitdaging en hierin gaat ook regelmatig het een en ander mis. Ik merk dat ik daar soms gefrustreerd van word, maar ik weet ook dat dit een ervaring is die ik in Nederland nooit had kunnen hebben en dat het omgaan met communicatieproblemen een groot leerproces voor me is. Wat betreft het Papiaments lukt het me nu redelijk om simpele gesprekken te volgen en ook zelf duidelijk te maken wat ik bedoel. Ik weet bijvoorbeeld hoe ik moet zeggen dat de kinderen hun gordel in de auto moeten vastmaken of op welke dag een kind bij Encelia blijft slapen. "Mi no sa" betekent "Ik weet het niet", ook een belangrijke zin die altijd in te zetten is (:.

Rond Kerst hebben de kinderen (en wij als medewerkers ook) vanuit alle kanten cadeau's gekregen. Er is bijvoorbeeld een leuk contact met een cruiseschip van de Holland-Americaline dat om de zoveel tijd op Curaçao aanmeert en op de zaterdag voor de vakantie waren wij en de kinderen daar uitgenodigd om te lunchen in het restaurant. Het was echt een fantastische ervaring en het eten was heerlijk. Ook hebben de kinderen van een andere vrouw een bioschoopuitje gekregen, zijn ze met dolfijnen wezen zwemmen en hebben ze allemaal een fiets gesponsord gekregen. Je zou verwachten dat de kinderen overstromen van dankbaarheid, maar dat werkt hier wel anders. Een van de kinderen is erg gewend dat zijn moeder alles voor hem koopt en vroeg toen hij een cadeau kreeg "Of dit echt het enige cadeautje was" dat hij zou krijgen. Andere kinderen weten zich absoluut heen houding te geven als ze iets leuks ontvangen. Een van de meiden liep tijdens de lunch op de boot stoer en met een grote mond rond te lopen en was na afloop van de activiteit ontzettend boos op me omdat ik iets niet voor haar wilde doen. Na een kerstviering op Encelia waar ze ook veel cadeautjes hadden gekregen begonnen 2 kinderen spontaan ontzettend hard te vechten en waren ik en een andere medewerker nodig om ze uit elkaar te halen. Het schijnt zowel in de cultuur te zitten dat men dankbaarheid niet zo enthousiast uit, maar de kinderen van Encelia blijven wel kinderen met een verhaal, dus ieder lijkt zo zijn eigen redenen te hebben om op deze manier te reageren.

Uiteraard zijn er ook een hoop leuke momenten te noemen. Vorige week was een van de kinderen jarig en hebben we voor haar gezongen, taart gegeten en haar onze wens voor het komende jaar verteld. Vroeger kon zij geen complimenten ontvangen en begon ze zelfs te huilen als iemand iets positiefs over haar zei, maar nu kon ze "Dankjewel" zeggen toen haar verteld werd dat ze een mooie en sterke, grote meid is en dat we van haar houden. In de kerstvakantie ben ik ook met de kinderen naar de dierentuin geweest. Officieel is alleen het gedeelte met kinderboerderijdieren open voor publiek, maar omdat een vriendin van mij die ik ken uit de kerk stageloopt in de dierentuin, kregen we een rondleiding langs alle apen, de slangen, flamingo's en struisvogels. Sommigen van de kinderen leken nog nooit dieren (zelfs een paard) van dichtbij te hebben gezien of aangeraakt. Ook geniet ik van de kleine momenten, bijvoorbeeld als een van de kinderen enthousiast naar me toe komt en laat zien dat ze weer een sticker op haar beloningskaart heeft gekregen, of als ik met een van de meiden een "toverspelletje" doe en zij mij zegt wat ik moet worden (boom, tafel, stoel!) en ik haar vervolgens vertel wat zij is (prinses, bloem, vlinder!).

Verder heb ik leuke feestdagen gehad. Eerste kerstdag was ik samen met vriendinnen uit de kerk uitgenodigd bij een gezin van de kerk om daar te barbequen. Oud en Nieuw ben ik met diezelfde vriendinnen in het centrum van de stad geweest, waar half Willemstad met hun zelf meegebrachte stoeltjes en tafeltjes al spelletjes spelend de avond doorbracht. Op Nieuwjaarsdag hebben we een nieuwjaarsduik gedaan, compleet met Unox-mutsen en erwtensoep, maar dan zonder de Nederlandse kou natuurlijk. (: Ik ben benieuwd wat God het komende jaar voor mij in petto heeft, maar daarover schrijf ik in een van mijn volgende blogs vast meer!