Alweer bijna een maand verblijf ik op Curaçao en ik had al veel eerder een update moeten en willen schrijven, maar het kwam er steeds maar niet van. Toch ga ik de komende 6 maanden proberen jullie via deze blog op de hoogte te houden van het wel en wee aan deze kant van “Het Koninkrijk der Nederlanden”.

Een stage in het buitenland is een ervaring met heel veel “eerste keren”. De eerste keer ergens wonen waar ik niemand ken. De eerste keer zelf boodschappen doen en dan ook voor een eerste keer helemaal bezweet thuiskomen van het boodschappen doen. De eerste keer een been vol Curaçaose muggenbulten en een eerste zoektocht naar, de hier superdure, anti-muggenspray. De eerste keer met de bus en dan ontdekken dat je eerdere angsten over het OV hier ongegrond waren. Voor de eerste keer alleen naar de kerk en voor de eerste keer met vrienden uit de kerk naar een prachtig Curaçaos strand. En dan helaas ook voor een eerste keer hier heel erg verbranden. Dat was een erg vervelende eerste keer en ik hoop dat dat ook de laatste keer is. Uiteraard was er voor mij ook het moment waarom ik hierheen ben gekomen, de eerste keer naar mijn stage.

Ik loop mijn stage bij Encelia, een crisisopvang en observatiecentrum voor kinderen die (tijdelijk) niet meer thuis kunnen wonen. Er wonen op dit moment 5 kinderen en zij hebben allemaal een verleden met verwaarlozing, mishandeling of seksueel misbruik. Zo is er Mart die jongen van 8 die afgelopen weekend erg verdrietig werd toen hij zag dat andere kinderen een nachtje thuis mochten slapen of visite kregen. Hij krijgt nooit visite en als hij een nachtje bij iemand mag slapen is dat bij een lieve vrouw die zich al sinds hij klein is om hem bekommert, maar die niet zijn moeder is. En ook hebben we het meisje van 9, Susan dat vanwege haar verleden van seksueel misbruik niet meer weet wat normaal is op dat gebied. Ze snakt naar liefde en positieve aandacht, maar lang niet altijd vraagt ze dat op een positieve manier. Er is ook dat andere jongetje van 8, Jan, bij wie toen ik hem bij zijn moeder ging ophalen langzaam grote tranen stilletjes over zijn wangen liepen, maar bij wie het zachtjes huilen overging in hard snikken tijdens het autorijden, terug naar Encelia. Dan hebben we ook nog Carl, die jongen van 10 die sinds kort weer meer contact heeft met thuis, maar bij wie uit zijn gedrag en wat hij zegt blijkt dat dat misschien toch niet zo’n goed idee was. En dan hebben we nog het jongetje van 6, Stan met wie ik al een aantal aanvaringen heb gehad. Met hem had ik mijn eerste keer boos worden. Met hem had ik mijn eerste keer “Ga nu naar je kamer, ik tel tot 3. 1-2-…”. En gisteren had ik met hem de eerste keer naar de time-out.

Omdat de kinderen in het weekend vaak een dag (of ook nog een nachtje) bij hun ouders of andere familie zijn geweest, zijn de maandagen altijd erg intens. Ze moeten op maandag dan weer wennen hoe het bij Encelia gaat en dat gaat vaak gepaard met veel herrie en bombarie. Zo ook gisteren. Het ene kind kwam al schreeuwend en zingend binnen. Het andere kind deed er ontzettend lang over om zijn schooluniform te verwisselen voor vrije-tijdskleding en nog een ander kind ruimde zijn tas niet op. Uiteindelijk zat iedereen min of meer aan tafel, maar omdat 1 kind naar therapie moest ging een ander stagiaire met hem halverwege het eten al weg. Ook 1 ander kind was al klaar en ging naar zijn kamer voor het rustmoment. Uiteindelijk zat ik nog met 3 kinderen aan tafel. Eén daarvan, Stan zat al de hele maaltijd moeilijk te doen dat hij niet wilde eten. Die buien heeft hij vaker en als we zijn gedrag negeren eet hij vaak gewoon alles op. Ook nu was hij eindelijk zo ver dat hij begon met eten. Jan en Susan waren bijna klaar, maar hadden geen zin om nog verder te eten, dus ze zaten er een beetje bij. Susan heeft vaak de neiging om zich met andere kinderen te bemoeien en dat deed ze gisteren dus ook. De opmerkingen (die ik overigens niet echt versta, omdat ze onderling in het Papiaments praten) vlogen over en weer. Stan was al een aantal keer gewaarschuwd dat hij nu echt moest gaan eten omdat hij anders ’s avonds zijn portie nog zou krijgen. Hij luisterde hier niet echt naar, erger nog, hij ging vol in de aanval. Hij haalde zijn neus op, boog naar links richting mijn bord en niesde zo vol op mijn eten. Toen was voor mij echt de maat vol en vertelde ik hem boos dat hij nu echt naar zijn kamer moest. Dit vertikte hij dus vertelde ik hem dat hij 3 tellen had om naar zijn kamer te gaan en dat hij anders naar de time-out moest. De time-out is een aparte kamer aan de achterkant van het huis waar kinderen heen moeten als ze niet meer rustig te krijgen zijn. Meestal werkt bij Stan alleen het dreigen met de time-out al goed genoeg om hem tot bedaren te krijgen, maar hij was bij mij nog steeds in de “uitprobeerfase” dus ik denk dat hij zich niet realiseerde dat ik hem echt naar de time-out zou sturen. Hij reageerde niet binnen 3 tellen en de maat was dus vol. Het moment was daar, de eerste keer dat ik een kind naar de time-out zou brengen. Ik droeg hem naar de time-out en sloot mezelf samen met hem hierin op. Het duurde zo’n 5 minuten tot hij stopte met tegen de deur en tegen mij aan bonken en uiteindelijk kwam hij gelukkig tot rust en konden we weer terug richting de eettafel. Dit moment is het onderdeel van een reeks conflicten tussen hem en mij. Al ruim 2 weken is hij bij mij aan het uitproberen hoe ver hij kan gaan en ik hoop dat met deze aanvaring gisteren een einde aan deze fase is gekomen en dat nu voor hem duidelijk is dat met mij niet te spotten valt.

De komende weken zal ik nog veel “op de groep zijn”, wat inhoudt dat ik bezig ben met het dagelijks reilen en zeilen van de kinderen in Encelia. Hierna zal ik meer kantoorwerk krijgen en me bezig gaan houden met alles rondom de zorg voor de kinderen. Dit houdt in dat ik behandelplannen zal gaan schrijven, contact met ouders zal hebben, bij nieuwe intakes zal zijn, kortom, dat ik dat ga doen waar ik al 5 jaar voor aan het studeren ben. Ik heb er zin in!