Terwijl ik dit schrijf zit ik op een comfortabele bank in een prachtig appartement in Beiroet, de hoofdstad van Libanon. Alweer 5 dagen geleden heb ik Lesbos achter mij gelaten. Maandagochtend vertrok mijn vlucht naar Athene. Daar heb ik de afgelopen 4 dagen doorgebracht en gisteren avond ben ik op het vliegtuig naar Beiroet gestapt om een vriendin die hier woont te bezoeken.

Afscheid nemen van de vrouwen was zwaar. Mijn hele zaterdag heb ik besteed aan het gedag zeggen van al die vrouwen (maar ook gezinnen) die een plekje in mijn hart hebben veroverd. Ik heb gedag gezegd tegen de tientallen vrouwen die, vanwege ruimtegebrek, buiten Sectie C gehuisvest zijn. Ik heb gedag gezegd tegen het meisje dat me altijd opzocht en zei: "You very good my friend" en dan over mijn wang streek. Ik heb met haar in de vroege morgen thee gedronken en haar haar gevlochten. Maar wat graag wilde ze in mijn rugzak mee naar "Hollanda". Ik heb gedag gezegd tegen alle lieve vrouwen die al zoveel weken in de grote, rommelige en vieze tent van New Arrivals wachten op een plaatsje in Sectie C. Ik heb een fantastische afscheidslunch gekregen bij het meisje dat sinds een tijdje een appartement in Mytilini heeft en met pijn in mijn hart moest ik ook haar gedag zeggen. Ik heb gedag gezegd tegen alle vrouwen met wie ik moeilijke gesprekken heb gevoerd. Die me toevertrouwden dat ze niemand hun verhaal durfden te vertellen. Die vrouw, of eigenlijk nog een meisje, dat me vertelde dat ze niet over haar verleden kon nadenken, laat staan práten, omdat ze dan gek werd of soms zelfs in shock raakte. Maar omdat ze mij al bijna 2 maanden had gezien en ik haar steeds weer gedag zei wist ze dat ze mij kon vertrouwen en deelde ze kleine kruimeltjes van haar verhaal. Of de twee zussen die en bizarre reis hebben gehad en waarvan ik en mijn collega's de eerste waren die hun verhaal wilden en konden aanhoren. Gedag zeggen tegen deze vrouwen was ontzettend moeilijk, zo niet hartverscheurend.

En toch was ik ook klaar om te vertrekken. Ik was het zat om te zien hoe mensen hun eerste nachten in Moria buiten op een parkeerplaats van grind bij de hoofdpoort moeten doorbrengen. Ik was het zat om huilende kinderen met vieze kleren te zien. Ik was het zat om steeds maar weer die rioollucht te ruiken.Ik was er klaar mee om te horen dat mensen doktersafspraken in februari krijgen. Ik was er klaar mee om te zien hoe de armen van tieners ingezwachteld zijn vanwege de snijwonden die ze zichzelf met scheermesjes hadden aangebracht. Ik was er klaar mee om weer iemands ellende aan te horen en te weten dat ik er niets aan kon veranderen. Boven alles was ik het zat om steeds maar weer tegen de Griekse muur van onverschilligheid en onwil te moeten vechten. Die muur die ervoor zorgt dat er geen vertalers beschikbaar zijn, dat vluchtelingen tweederangs mensen zijn in ziekenhuizen, dat afspraken bij de dokter en de asieldienst steeds weer verplaatst worden. Die Griekse muur die Moria Moria maakt.

Waar ik bij al mijn andere reizen naar Lesbos steeds rechtstreeks naar Nederland vloog, heb ik er dit keer bewust voor gekozen om dat niet te doen. De overgang van Moria naar Nederland is te groot. Het kostte me altijd dagen, zo niet weken om weer te wennen en om Moria mentaal achter me te laten. De 4 dagen die ik in Athene heb doorgebracht hebben me goed gedaan, mede omdat ik een gezinnetje dat ik in december heb ontmoet in Athene heb kunnen opzoeken. Vanaf dat ik in januari vertrok heb ik contact met hen gehouden, maar vlak voordat ik in juli terug kwam verhuisden zij naar een kamp in Athene. Dinsdag heb ik de hele dag bij hun doorgebracht en ik heb genoten. Niet alleen van hun gastvrijheid en het heerlijke eten dat ze me voorzetten. Maar vooral van het feit dat de kinderen naar school gaan, dat ze heerlijk en veilig buiten kunnen spelen. Dat er een speeltuin en voetbalveld in het kamp is en dat er geen gevechten zjin. Dat het kamp alleen maar ISOboxen heeft (een soort stacaravan), met daarin per box een eigen badkamertje en dat er maar 1 gezin per ISObox woont. Al deze dingen die eigenlijk gewoon normaal zijn, zijn een zegen als je in Moria hebt gewoond. Ik weet dat niet voor iedereen die in Athene aankomt het leven zo goed is, maar toch was ik ontzettend blij om "mijn familie" hier weer te ontmoeten en tijd met hen door te brengen! Naast dat ik dit gezinnetje heb bezocht, ben ik ook met 2 oud-vertalers van EuroRelief op stap geweest en heb ik de culturele hoogtepunten van Athene bezocht. Ook hebben ze mij meegenomen naar een shelter waar alleenstaande moeders met kinderen wonen en waar zij als vertalers werken. Ik ben ontzettend dankbaar voor dit inkijkje in de levens van de vluchtelingen in Athene.

De komende week breng ik door in Beiroet. Hier woont een vriendin van me die met vluchtelingen(kinderen) werkt. Ik ben erg benieuwd om te zien hoe het leven voor de vluchtelingen hiér is. Tegen welke moeilijkheden ze hier aanlopen en hoe Libanon met de vluchtelingenproblematiek omgaat. Na volgende week is dit avontuur weer voorbij. Dan zit ik gewoon weer in Nederland aan een boterham met hagelslag. Maar voor het zo ver is ga ik eerst nog even genieten van mijn eerste keer in het Midden-Oosten.