We leven inmiddels al weer 4 dagen in 2018. Een raar idee dat het ene jaar is afgelopen en het andere is begonnen. In Nederland wordt dat uitbundig gevierd met oliebollen, appelflappen en duizenden euro´s aan vuurwerk. In Moria niet. Voor veel mensen is het geen feest dat 2017 is afgelopen want dit herinnert hen eraan dat ze hier al zo lang vast zitten, of aan hun familie zonder wie ze deze jaarwisseling moeten doorbrengen.

Om er toch een speciale avond van te maken had ik bedacht om met de mensen in New Arrivals en de vertalers een feestje te bouwen. Zo gezegd zo gedaan, voor tientallen euro´s aan eten en drinken ingeslagen bij de Lidl en alles het kamp ingereden. De kinderen vonden het maar moeilijk te accepteren dat dit eten en drinken eerst ons kantoortje in verdween. Voordat het feest kon beginnen moest er nog echt gewerkt worden; opruimen, bijvullen, hygiënepakketjes samenstellen, voorraad controleren en vragen van mensen beantwoorden. Zodra de kinderen mij zagen riepen ze "chocolata, chocolata". Met mijn 10 woorden Arabisch legde ik ze uit dat vanaf 10 uur het feestje zou beginnen. Thuis had ik gekleurde lampionnen gekocht en deze heb ik samen met mijn huisgenootje in het kantoortje opgehangen. De kinderen bleven maar zeuren en toen kregen we het idee om een "bioscoop" te maken. De laptop zetten we voor het open raampje neer, Tom en Jerry werd aangezet en uit mijn meegenomen speaker was het geluid buiten goed te horen. Na een tijdje liepen de kinderen echter weg om vervolgens weer terug te komen met een bankje. Daar zaten ze met zijn allen braaf op het bankje te genieten van Tom en Jerry, en niet alleen de kinderen genoten. Toen het 10 uur was begon ik met het uitdelen van drinken en hierna wilde ik koekjes en snoepjes uitdelen. Dat was in een supergrote chaos uitgelopen als niet een fantastische Arabische vrouw ons had geholpen iedereen in het gareel te houden. De snoepjes waren zo op, maar het lukte om meerdere rondes koekjes te delen en aan het eind was er nog chips. Vanaf een uur of 10 kwamen ook de vertalers even kijken hoe het met het feestje stond. Ze bleven gezellig en samen hebben we afgeteld richting 12 uur.

Tussen al deze vrolijkheden was er een meisje van een jaar of 10 dat geen koekjes wilde, terwijl ze anders het hardst riep om "chocolata". Ze reageerde niet als ik haar vroeg waarom ze niet wilde en ook een vertaler lukte het niet om haar te laten uitleggen wat er aan de hand was. Uiteindelijk ontdekte ik dat ze haar moeder die nog steeds in Syrië is miste. Samen met haar broertje was ze met een tante een tijdje geleden vanuit Turkije overgestoken en nu we al deze feestelijkheden hadden, moest ze opeens aan haar moeder denken. Ze was verdrietig en boos tegelijk en toen ze huilend en stampend de grote tent binnenliep ging ik achter haar aan. Ik kon nog net zien hoe ze het hoekje omging en tussen twee afgeschermde bedden verdween. Ik volgde haar, ging op het bed zitten en trok haar op schoot. Daar zat ik met een hard snikkend meisje op schoot die zonder haar ouders in een vreemd land was, in een vreemde tent, tussen vreemde mensen die een vreemde taal spreken. De vrouw die voor haar zorgde vertelde me hoe de vork in de steel zat, maar ik begreep er maar een paar woorden van. Dat halfuurtje dat ik daar met haar zat heb ik me meer dan ooit tevoren gerealiseerd hoe gezegend ik ben dat ik mijn land niet hoef te ontvluchten. Dat ik kan vieren dat een nieuw jaar begonnen is en dat ik goede verwachtingen en hoop kan hebben voor het jaar dat voor ons ligt.