Moria lijkt op Bethlehem, er is geen plaats. Op kerst kwamen er weer nieuwe mensen aan in het kamp. Zoveel mensen dat sommmigen van hen de nacht buiten moesten doorbrengen. Ook een klein babytje moest samen met zijn broertjes en zusjes buiten slapen. Gelukkig regende het niet en scheen overdag de zon.

De laatste dagen kwamen er geen nieuwe mensen aan, gelukkig. Toch is de tent waarin de New Arrivals aankomen nog steeds overvol. Vorige week zijn er een hoop nieuwe ISOboxen in het kamp gebracht en deze week komen er weer een paar. Veel families kunnen we daarom verhuizen van tenten naar deze soort van huisjes. Toch is het lang niet genoeg, er is voornamelijk een gebrek aan ruimte. De grieken willen niet dat we meer tenten opzetten, maar de ISOboxen die geplaatst zijn bieden niet méér woonruimte, maar alleen betere omstandigheden. Het ziet er naar uit dat de grote New Arrivalstent voorlopig dus nog wel even overvol blijft.

Dat brengt een ander probleem met zich mee. Normaal gesproken mogen de nieuwe mensen het New Arrivals gebied niet verlaten totdat hun eerste registratie voltooid is. Veel mensen die nu in de tent wonen, zitten hier echter al weken en de eerste registratie duurt een paar dagen. Als de politie de poort gesloten houdt, kunnen al deze mensen niet weg, tenzij ze bij de poort door de politie daarvoor toestemming krijgen en kunnen aantonen dat ze de papieren van hun eerste registratie hebben. De politie heeft geen zin om van iedereen te controleren of ze het gedeelte mogen verlaten, waarop ze de grote poort maar gewoon wijdopen zetten. In de New Arrivalstent zitten veel kwetsbaren; alleenstaande moeders, alleenreizende minderjarigen en een hoop jonge kinderen. Zodra de poort opengedaan wordt, zie ik mensen de tent binnenlopen die je hier liever niet ziet en die je liever bij deze kwetsbare mensen vandaan houdt.

Gisteren en eergisteren heb ik een avondshift gewerkt. Dat betekent dat ik om 4 uur in het kamp verwacht wordt en werk tot ongeveer 12 uur ´s nachts. Omdat de poort wijd open staat, delen we geen voedsel uit aan de mensen in de grote tent, omdat we moeilijk onderscheid kunnen maken tussen de mensen die hier daadwerkelijk wonen en de mensen die gewoon eten komen halen. Al het eten wordt naar de voedselrij gebracht waar iedereen zijn eten haalt. Omdat er geen nieuwe mensen zijn aangekomen, was er daarom niet veel te doen tijdens deze shifts. Het enige wat ik gedaan heb is onze spullen bewaken, wat onbegonnen en moedeloos werk is. Onze spullen liggen opgeslagen in een soort brede gang achter het kantoortje van New Arrivals en die gang wordt begrenst met de grote tent door een hekwerk. Onder onze spullen zijn pallets en zeilen, en dat zijn in Moria erg gewilde objecten. Zeilen worden gebruikt om tenten mee te maken of mee te bedekken en de pallets zijn erg nuttig als brandhout. Omdat de grote poort open is, kan iedereen ook achter de tent komen en met een simpel gereedschapje worden gaten in het hek geknipt en onze pullen meegenomen. We doen natuurlijk alles om de dieven te stoppen, dus steeds maken we de gaten (provisorisch) dicht, maar nog geen half uur later is er gewoon weer en nieuw gat. Toen ik gisteren dat nieuwe gat ontdekte vertelde een van de jongens me dat de dieven zeiden dat ze dit bleven doen totdat ze toestemming kregen om naar Athene door te reizen, de eerste stap naar asiel in Europa. Met het laatste restje geduld legde ik hem uit dat als het aan mij lag ik hen allemaal naar Athene of zelfs naar Nederland door liet reizen, maar dat die beslissing niet aan onze organisatie is.

Dit laat precies zien wat hier het grootste probleem is. De asielprocedure duurt ellendig lang, weinig mensen worden doorgestuurd naar Athene, maar nog steeds komen er mensen aan. Op de oppervlakte van een winkelcentrum wonen rond de 7000 mensen van tussen de 20 en 30 nationaliteiten. De situatie is uitzichtloos en dat uiten de mensen op verschillende manieren. Sommigen doen dat door te stelen, maar veel jongeren doen dat op andere manieren, waaronder drugsgebruik en automutilatie. Eergisteren liep ik langs een groepje tieners die een pallet van ons hadden gestoken en daarvan een fijn vuur hadden gemaakt en de wietlucht was zo sterk dat ik er zelf haast high van werd. Gisteren vlak voordat ik naar huis moest kwam er een jongen samen met zijn vriend naar me toen en zijn hele arm zat onder het bloed. Ik vertelde hem dat hij naar de dokter moest gaan, maar dat wilde hij niet. Ik gaf ze wat WC papier om het bloed weg te vegen, maar het was deels al opgedroogd. Hierop pakte ik een waterfles om hem te helpen het bloed af te spoelen, maar dit wilde hij ook niet. Toch kon zijn vriend hem ervan overtuigen dat dat nodig was om het bloed weg te krijgen. Met een nat WC-papiertje veegde hij het bloed min of meer af en liep weg. Zijn vriend bleef nog even staan, haalde een scheermesje uit zijn broekzak en liet me zien hoe het bloed daar op zijn arm gekomen was.

Als Moria een plek was waar 7000 dieren in deze omstandigheden leefden zouden allang alle dierenactivisten hierheen gekomen zijn om de situatie te veranderen. Maar het gaat hier om mensen en wij laten dit allemaal in ons mooie Europa gewoon gebeuren. Dat maakt me boos. Boos op de mensen die onze spullen stelen, ook al begrijp ik hen. Boos op de politie die niets doet tegen stelen. Boos op Griekenland dat er niet meer ISOboxen komen. Boos op Europa dat die ellendige asielprocedure zo lang duurt en mensen hier vast zitten. Boos op mezelf omdat ik een Nederlands paspoort heb en hier over een paar weken weer weg kan. Het is hartverscheurend om deze mensen zo te zien lijden en dat maakt me niet alleen boos, maar ook ontzettend verdrietig.