Sinds ik begin september weer in Nederland bent, spookt het al door mijn hoofd: Ik wil terug naar Moria. Waarom ik dat wil, snap ik eigenlijk zelf niet goed. Het is geen fijne plaats om te zijn. Momenteel wonen er ruim 6000 mensen in dit kamp ter grootte van een winkelcentrum. Bijna dagelijks komen er mensen aan. Er is tekort aan alles: veiligheid, warmte, huisvesting, kleding, speelgoed, hygiëneproducten, schoenen, medische zorg, ruimte, alles. En toch wil ik terug.

Als ik terugdenk aan mijn tijd in het kamp afgelopen zomer, herinner ik me vooral de warmte van de mensen. De interacties met de vertalers, de nieuwe mensen die in het kamp aankwamen, sommigen met alleen dat bij zich wat ze op dat moment aanhadden. Ik herinner me kinderen die in een kratje van de heuvel afglijden, maar ook snikkende vrouwen, een moeder met 3 jonge kinderen, alleenreizende tieners (die me ten huwelijk vroegen), lieve medevrijwilligers en huis/flatgenoten en een ontzettende drive om het voor deze mensen op deze nare plaats net iets beter te maken. En daarom wil ik terug.

Omdat een reis naar Lesbos niet gratis is heb ik lang nagedacht over of ik wel terug moest gaan. Ik ben student en leef van DUO en een bijbaantje, geld over heb ik dus niet. Nadat ik God had gevraagd over of ik terug naar Moria moest, zei Hij mij dat ik maar moest vertrouwen dat geld geen probleem zou spelen. En dat bleek zo te zijn. Mijn moeder had het idee om appeltaartjes te gaan bakken en deze dan te verkopen en daarmee dan mijn reis (deels) te financieren. Dat bleek succesvol. De bestellingen bleven binnenstromen en het aantal giften was en is immens. Ik heb zelfs zoveel ontvangen dat ik geld over heb om daar uit te geven en spullen te kopen om aan de behoeftes die er op dat moment zijn tegemoet te komen. Weer een les geleerd: God voorziet, ruimschoots.

19 december is het zo ver, dan stap ik weer in het vliegtuig om 3 weken in Moria te helpen. Welke taken ik dit keer zal krijgen weet ik nog niet precies. Afgelopen zomer heb ik de meeste tijd doorgebracht in New Arrivals, maar wellicht ligt mijn taak nu ergens anders. Ik maak me daarover geen zorgen, hulp is altijd nodig. Voor nu heb ik nog 1,5 week om me voor te bereiden. Ik zie er naar uit mijn vrienden daar weer te zien.

Wil je zien hoe de situatie in het kamp nu is? Lees en bekijk dan dit:

https://www.vice.com/nl/article/xwvwyz/fotos-van-het-dagelijks-leven-in-een-overbevolkt-vluchtelingenkamp

http://www.spiegel.de/international/europe/conditions-on-lesbos-worsen-for-refugees-and-residents-a-1180209.html

http://www.aljazeera.com/news/2017/12/refugees-fear-winter-cramped-decrepit-moria-camp-171204125928375.html