Weer thuis en toch ook niet
Afgelopen zondag begon het afscheid nemen van alle vrijwilligers, mijn huisgenoten en niet te vergeten de mensen in het kamp. Wat was het moeilijk om weg te gaan uit deze omgeving die voor een maand mijn thuis was.
Maandagochtend ben ik vertrokken en halverwege de middag veilig aangekomen in Nederland. Mijn hoofd was echter nog niet geland, iedere vezel in mijn lijf wilde terug naar Lesbos. Na lang en goed nadenken heb ik besloten dat dat ook is wat ik ga doen. Volgende week zal ik nog in Nederland zijn, op een evangelisatiekamp in Kerkrade (vandaar dat ik ook terug naar Nederland "moest"), maar de week erna vertrek ik weer naar Lesbos om daar nog ongeveer een maand te gaan helpen. Er is een groot tekort aan vrijwilligers en de situatie in het kamp is heftig (https://www.rtlnieuws.nl/nieuws/laatste-videos-nieuws/rellen-in-opvanglocatie-griekenland-dit-is-geen-veilige-plek. ).
Ik kon niet leven met het vooruitzicht van zoveel vrije weken in Nederland, terwijl ik weet hoe de situatie daar is en hoe hard de hulp nodig is. Via facebook hoorde ik dat er vannacht een boot in de zee is gekapseisd (http://aa.com.tr/en/turkey/7-refugees-dead-as-boat-capsizes-off-turkish-coast/871175), bijna iedere dag komen er nieuwe mensen aan in Moria en er zijn haast te weinig mensen om het werk in het kamp te kunnen doen. Ik kon niet leven met het vooruitzicht van zoveel vrije weken in Nederland, terwijl ik weet hoe de situatie daar is en hoe hard de hulp nodig is.
Reacties
Reacties
Stuur je alleen maar heel veel liefs en ben dankbaar dat je opnieuw op weg gaat. Blijf je ervaringen delen met iedereen op je pad. De wereld moet de verhalen horen. Sta op voor hen die zelf niet meer op kunnen staan. Micha 6:8
xxxxxxxx
Reageer
Laat een reactie achter!
- {{ error }}
