Vandaag was het zo ver, mijn eerste keer in het kamp. Terwijl ik dit typ heb ik net mijn avondeten op en hang ik op de bank in het appartement waar ik de komende maand samen met een aantal andere meiden woon. Zij komen bijna allemaal uit de VS en de eerste paar uur dat ik hier was verstond ik maar de helft van wat ze zeiden omdat het zo snel ging. Gelukkig gaat dat nu al beter :)

Dinsdagavond ben ik door Martha en Anna, de twee andere Nederlanders hier, op het vliegveld opgehaald. Dat vliegveld is trouwens op maar 2 manieren te vergelijken met Schiphol, je kunt er met het vliegtuig vertrekken en je kunt er met het vliegtuig aankomen. Het is echt zo ontzettend klein, voor ik het wist was ik al bij de uitgang. Op mijn bagage heb ik alleen moeten wachten omdat ik het net op de band zag verdwijnen toen ik bij de band aankwam. Martha en Anna brachten me naar het appartement en gisteren heb ik een dagje kunnen bijkomen. Ik had na mijn aankomst hier een mapje gekregen met allemaal informatie en daarin stond dat ik als eerst geld moest pinnen en dan boodschappen moest doen. Uiteraard volgde ik die instructies braaf op en alles ging goed totdat ik bijna weer terug bij mijn appartement was. In het mapje met alle info zat ook een kaartje van de omgeving en volgens het kaartje was ik bijna thuis. Dat was ik ook, maar blijkbaar had ik niet goed opgelet hoe de deur naar het appartement eruit zag, want ik ben er gewoon langs gelopen zonder dat ik het doorhad. Vervolgens liep ik een rondje en toen ik weer met mijn kaart aan het kijken was waar mijn huis zich nu bevond ("Ik weet zeker dat ik echt heel dichtbij ben"), kwamen 2 huisgenootjes naar buiten. En jahoor, ik was er echt heel dichtbij.

Vanmorgen om half 8 kwam Anna mij en een huisgenootje ophalen om naar het kamp te gaan. We pikten onderweg nog wat andere mensen op en we reden de heuvels in. Opeens was het kamp daar, midden in de natuur staat er opeens een grote muur met prikkeldraad. In het laagste gedeelte van het kamp, vlakbij de poort, wonen de vrouwen en kinderen. Op de hogere gedeeltes, het kamp ligt op een heuvel, wonen de mannen. De dag begon met een briefing bij het kantoortje van EuroRelief en daarna kreeg ik samen met een andere nieuweling een training met onder andere een rondleiding. Toen al, dat was rond 10 uur, was de zon ontzettend warm.

Na de training kreeg ik een taak bij "Info". Eerst moest ik helpen met mensen die een kopie of printje van iets wilden. Het fijnste daaraan was dat het binnen was en er was een ventilator, prima uit te houden dus. Verder moesten ik en een ander meisje vragen van mensen bij het poortje voor het kantoor van EuroRelief beantwoorden. Veel mensen wilden een afspraak maken om nieuwe kleding te halen. Hiervoor moesten we hun papieren inleveren bij degene die de afspraken maakt en als de afspraak in de computer was gemaakt moesten we de papieren weer teruggeven. Er kwamen ook mensen met allerlei andere vragen, dat komt doordat EuroRelief bijna alles regelt. Er zijn 24/7 mensen van ons aanwezig, terwijl dat bij bijna alle andere organisaties in het kamp niet het geval is. Gelukkig waren er in het kantoortje tolken dus als er een spraakverwarring was kwamen we er meestal met hun hulp wel uit.

´s Middags werd ik naar het lagere gedeelte gestuurd om iemand af te lossen. Dat bleek een taak te zijn die ontzettend uitputtend was. Niet omdat het zo hard werken was, maar omdat het er zo ontzettend warm was en het niet veel voorstelde. Ik moest wacht houden bij een poort waarachter 10 huisjes voor Afrikaanse alleenstaande vrouwen waren. Iedereen die erin wilde moest een toegangspasje hebben. Ik kon gelukkig in de schaduw zitten, maar alsnog was het bloedheet. Ik wist dat van tevoren niet, dus ik had mijn tas niet meegenomen, mijn zonnebril had ik dus niet, gelukkig had ik wel een fles water. Na een kwartiertje hield ik het niet meer uit en heb ik iemand gevraagd om me even te vervangen en ben ik mijn tas, met zonnebril! gaan halen. Ik ben nog nooit zo blij met dat ding geweest! De rest van de middag heb ik daar gezeten. Op een gegeven moment kwam er een jongetje van een jaar of 3 naar me toe die bij me op schoot wilde zitten en met me wilde spelen. Dat was best een bijzondere ervaring, hij sprak letterlijk 2 woorden Engels en verder Arabisch. Terwijl ik met hem speelde (hij wilde graag in de WalkieTalkie praten, met mijn keycord spelen en mijn bril op) realiseerde ik me dat dat kleine, kwetsbare kindje ook in zo´n gevaarlijke boot naar het eiland is gekomen. ´s Morgens was me verteld dat de kans erg klein is dat ik zelf boten zal zien aankomen, maar toen het in dit jongetje zo dichtbij kwam realiseerde ik me opeens de echte ernst van de situatie. Toen het einde van mijn shift bijna daar was, was ik ontzettend blij dat ik naar huis kon. Ik was zo ontzettend moe dat mijn hersens niet goed meer in het Engels konden communiceren. Gelukkig werden we thuisgebracht en daar ben ik op een stoel in slaap gevallen. Geweldig was dat :)

Morgen zal ik een avondshift hebben, vanaf 4 uur. Hopelijk is de hitte dan minder erg en gelukkig heb ik dan dus de ochtend en middag vrij om uit te rusten.