Sinds een paar dagen heb ik een andere taak in het kamp. De coördinatoren waren op zoek naar iemand die wilde gaan werken met de alleenstaande vrouwen. De meeste alleenstaande vrouwen wonen in Sectie C, veilig achter een poort waar geen mannen kunnen en mogen binnenkomen, maar er wonen er ook een hoop buiten deze sectie en er zitten er nog zo’n 100 te wachten in New Arrivals. Op dit moment kunnen alleen de aller kwetsbaarste vrouwen en meiden in Sectie C gehuisvest worden en zodra er een bed vrijkomt wordt er z.s.m. iemand anders in geplaatst.

Het werken met deze vrouwen is op een andere manier zwaar. Waar ik eerst vooral fysiek moe was na een lange dag werken in Moria, zit nu als ik thuiskom vooral mijn hoofd vol met de verhalen van de vrouwen. Mijn nieuwe taak is namelijk tijd doorbrengen met deze vrouwen, naar hun verhalen luisteren en er altijd voor hen zijn. Er zijn al zoveel verhalen die ik met jullie kan delen. Zo is er de zwangere vrouw die de hele dag moet overgeven, zo vaak dat ze zelfs flauwvalt van uitdroging. Soms ligt ze bijna de hele dag in haar bed, maar andere keren zie ik haar zitten met haar hoofd in haar handen en staart ze voor zich uit in het niets. Ik probeer iedere dag even bij haar te gaan kijken om te vragen hoe het met haar gaat en of ze een beetje koud water wil. Op die manier wil ik haar laten zien dat ik er voor haar ben en hoop ik dat ze op een dag me haar verhaal wil vertellen. Of het verhaal van het meisje dat hier al een jaar zit en emotioneel zo vastloopt dat ze ons soms de huid vol scheldt. Er is ook het nieuwe meisje dat op de vlucht moest omdat ze werd uitgehuwelijkt aan een oude man die haar mishandelde .

Ook in Sectie B (eigenlijk bedoeld voor alleenreizende minderjarigen) wonen wat alleenstaande, met name Afrikaanse, vrouwen. Een van hen, een paar jaar ouder dan ik, vertelde me over haar 3 kinderen die ze zo mist en over haar angst voor de zee. Acht uur lang duurde haar reis over het water van Turkije naar Lesbos, omdat de motor van de boot kapot was. Ze zit hier al 3 maanden en haar eerste interview voor haar asielaanvraag is pas in september. Of het verhaal van de lieve moeder die met haar dochtertje niet in Sectie C kan wonen omdat er geen kinderen mogen wonen én omdat er geen plaats is in Sectie A (waar de kwetsbare gezinnen wonen). Samen met een andere vrouw en diens zoontje woont ze in een 2-persoonstentje middenin het kamp. Met haar kleine vlechtjes en groene kraaltjes in het haar heeft haar dochtertje een speciaal plekje in mijn hart veroverd. Het dochtertje heeft een ontsteking bij haar hals en de dokter had haar verteld dat ze eigenlijk geopereerd moest worden. Om de een of andere reden kan dat niet en ze moet nu de pijn van haar dochtertje verlichten met een anti-jeuk crème. Ook hen probeer ik iedere dag even op te zoeken. Vandaag vertelde ze me dat haar dochtertje ’s nachts niet slaapt en de hele nacht huilt. Ook is er geen melk voor haar dochtertje en het slapen in de tent is ontzettend warm. Alles wat ik dan kan doen is luisteren, medeleven tonen en zeggen dat ik het ook graag anders zie maar dat ik niets aan de situatie kan veranderen. Het leven in Moria is voor de mensen uitzichtloos en ontneemt hen alle hoop. En toch probeer ik hier Jezus’ licht te laten schijnen om de mensen in deze duisternis weer Hoop voor de toekomst te geven.